Jakiego rodzaju poetą jest Piotr Machul, można zorientować się po tytule jego tomu i po pierwszym wierszu. Ultimatum to tyle, co wysunięte przez jedno państwo żądanie spełnienia przez inne państwo w określonym terminie określonych wymagań pod groźbą wojny albo – potocznie – wysunięcie żądań, których niespełnienie wiąże się z dramatycznymi, poważnymi następstwami. Sam tytuł jeszcze niewiele mówi, ale pierwszy wiersz w książce pod znaczącym tytułem z wyraźnymi odwołaniami do Księgi Koheleta zawiera znamienny dwuwers dookreślający znaczenie ultimatum poprzez przeciwstawienie: jest czas antidotum i czas ultimatum.  (…)

„Ultimatum” jest książką polifoniczną. Z jednej strony bardzo poważną, niestroniącą od trudnych pytań, wcale nie rozrywkową. Jednak jest to książka przyjazna, te wiersze dobrze czują się w świecie, nie mają kompleksów, nie ma w nich wrzasku, patosu, chamstwa, prostactwa, którego coraz wiecje wokół nas i w nas. Są dowcipne, wrażliwe, zmysłowe, paradoksalne. Przychylne innym ludziom, empatyczne wobec innych kultur, w naturalny sposób chciałoby się powiedzieć, ekumeniczne. Może także dlatego, że ulubionym krajem ich autora są Czechy, a „Ultimatum” to także nazwa czerwonego hiszpańskiego wina ze szczepu Tempranillo, któe pija.

Paradoksem „Ultimatum” Piotra Machula jest to, że w książce która zwyciężyła w konkursie na debiut poetycki, ze świecą by szukać jakichkolwiek śladów debiutanckości.

Fragmenty przedmowy Bohdana Zadury